O moim "siedzeniu w domu z dzieckiem"

Nie pracuję zawodowo. Zajmuję się domem, tj. gotuję, sprzątam, piorę, prasuję, ogarniam ten chaos. Dbam o to, żeby było czysto i przyjemnie i żeby żaden z domowników nie był głodny. Jestem żoną. Jestem matką dwulatki, której poświęcam większość czasu w ciągu dnia a i w nocy może się do mnie przytulić. Staram się, żeby codziennie zażyła ruchu na wolnym (tu, gdzie mieszkam, nie można tego nazwać świeżym) powietrzu i żeby też miała jakieś kreatywne zajęcia.

Od prawie dwóch lat prowadzę obecnego bloga. Linkuję też na Facebooku. Piszę, choć ostatnio coraz rzadziej z braku weny i czasu.

Od stycznia współredaguję Kwartalnik Laktacyjny. Wymyślam tematy artykułów, szukam ciekawych osób do wywiadów, kontaktuję się z nimi, piszę teksty, co czwartek dyżuruję na fan page'u i odpisuję na maile.

Ponadto od lutego przejęłam prowadzenie naszego Czerwieńskiego Klubu Mam. Organizuję i prowadzę spotkania, wymyślam tematy, zapraszam ciekawych gości, ustalam terminy, sama czasem wygłaszam prelekcje, piszę na klubowym blogu, wysyłam zaproszenia mailowe, administruję stronę na Facebooku.

Wszystko to robię społecznie, nie zarabiam na tym ani grosza a często nawet dopłacam. Robię to, bo to lubię, jest to dla mnie ważne i odczuwam satysfakcję, że mi się udaje. Nie ukrywam też, że fajnie jest móc wpisać takie działania w CV, dzięki czemu nie ma w nim czarnej dziury spowodowanej brakiem aktywności zawodowej. Działam, jestem aktywna i dobrze się z tym czuję. Jestem z siebie dumna...

Szkoda tylko, że nie wszyscy doceniają moje starania. Wiem, wszystkich nie da się zadowolić, ale chciałabym, żeby przynajmniej najbliżsi mnie w tym wspierali, pomagali, byli dumni. A z tym jest niestety różnie. Często jestem ze wszystkim sama. Muszę liczyć na siebie. Moje starania nie są doceniane a wręcz często krytykowane jest to, co robię, to, co nie do końca mi wyszło, albo coś, czego zwyczajnie nie dałam rady już zrobić.

Naprawdę upokarzające jest też proszenie się o pieniądze, upokarzająca jest kwota zasiłku rodzinnego. Nie lubię być na czyimś utrzymaniu. Lubię mieć własne pieniądze. Nie mam dużych wymagań. Chciałabym tylko godnie żyć. Chętnie poszłabym do pracy, ale kto zatrudni ciężarną? Z kim zostawię Bogusię? Ile wydam na opiekę dla małej i na dojazdy do pracy? Czy coś mi w ogóle z wypłaty zostanie? Rzadko kupuję sobie jakiś nowy ciuch czy kosmetyk, od blisko roku nie byłam u fryzjera, bo najzwyczajniej w świecie nie mam na to kasy. Mam inne, pilniejsze wydatki. Ostatnio marzę o porodzie domowym. Ale to też musi pozostać w sferze marzeń. Niby pieniądze nie są w życiu najważniejsze, ale niestety bez nich nie da się normalnie żyć. Smutno mi...