Kojec

Znacie www.familyservice.pl? Wydają broszurki dla młodych rodziców dotyczące ciąży i opieki nad niemowlęciem. No i czytam w jednej z nich:

"Sześciomiesięczne niemowlę potrzebuje dla ćwiczenia zdobytych już umiejętności ruchowych większej przestrzeni niż łóżeczko. Widząc to, niektóre matki rozścielają na podłodze koc, na który przenoszą dziecko. Jest to jednak działanie nierozsądne i krótkowzroczne. Wyobraź sobie niedaleką już przyszłość, gdy Twoje dziecko zacznie raczkować. Będzie wówczas uciekało z koca, uważając, że całe mieszkanie należy do niego. Zmusi cię to do chodzenia za nim wszędzie i ciągłego schylania się, by je podnieść lub podtrzymać, chroniąc przed uderzeniem o meble lub inne domowe sprzęty."

W dalszym tekście radzą, by kupić kojec i tam dziecko trzymać.

Z powyższego wynika więc, że jako matka jestem nierozsądna i krótkowzroczna, bo moja córka bawiła się na położonej na podłodze macie edukacyjnej dużo wcześniej nim skończyła pół roku. Swoją drogą bardzo współczuję tym dzieciom, które całe swoje pierwsze półrocze życia przeleżały w łóżeczku gapiąc się na karuzelę. Trudno się im później dziwić, kiedy przeniesione w końcu na podłogę zachłystują się wolnością i z dzikością opanowują całe mieszkanie. No i faktycznie, tak jak straszą, Bubinka uciekała mi z maty wypełzając tyłem w wieku pięciu miesięcy. Kiedy skończyła sześć miesięcy i tydzień, sama usiadła a potem zaczęła raczkować. Kiedy pokonała próg pokoju, to zaczęło się zwiedzanie całego mieszkania. Tak, moja córka z pewnością uważa, że całe mieszkanie należy do niej. Ale czyż tak nie jest? Jest przecież takim samym domownikiem jak ja czy mój mąż. Ma prawo przebywać w każdym pomieszczeniu, choć wiadomo, że nie bez opieki. Czy zostałam ZMUSZONA przez moje dziecko do chodzenia za nim wszędzie i ciągłego schylania się? Raczej nie. Schylać się nieczęsto muszę, bo zwykle po prostu siedzę z córką na podłodze i bawimy się razem. Nie biegam za nią jak cień. Czasem pozwalam wyjść z pokoju i dojść do kuchni lub sypialni. Ingeruję dopiero słysząc niepokojące odgłosy np. otwierania szafki ze śmieciami albo nie słysząc nic.

Kojec mam złożony w garażu. Przywiózł go kiedyś wujek i tak sobie tam leży, bo nie jestem zwolenniczką tego typu wynalazków. Sama byłam wychowywana tak, że np. gdy mama robiła obiad, ja siedziałam w kojcu. Dostałam kubeł zabawek i się bawiłam wyrzucając je. Kiedy w kuble nic nie zostało wołałam mamę. Ona to zbierała i znów dawała mi pełny kubeł. Nie spędzałam jednak całych godzin w kojcu. Kiedy na świat przyszła moja najmłodsza siostra, ja miałam czternaście lat i pamiętam, że ona też miała kojec i się w nim bawiła, choć już wtedy mnie ten widok raził. Już wtedy odbierałam to jako swego rodzaju więzienie. Bogusia bawi się na podłodze i do tej pory kojec nie był potrzebny. Na chwilę, kiedy wychodzę załączyć pranie w pralce, przyłożyć do pieca albo otworzyć drzwi listonoszce, kiedy nie była jeszcze mobilna, zostawiałam ją na macie a teraz zwykle zabieram po prostu ze sobą na ręku lub w nosidle. Mogłabym wsadzić ją do kojca, ale gdyby kojec miał służyć tylko do tego, to niepotrzebnie zajmowałby miejsce.

Co innego, gdy dziecko ma odgrodzony barierką spory, bezpieczny teren w pokoju, coś jakby swój własny mały pokoik, kącik, w którym ma zabawki i do którego i rodzic może wejść, by się z dzieckiem pobawić. Takie coś może być szczególnie pomocne, gdy mamy pod opieką dwoje lub więcej małych dzieci. A co innego typowy kojec w rozmiarze łóżeczka, w którym zbyt wiele dziecko nie zdziała. Takim małym klatkom mówię stanowcze nie!